خودکشی در میان اعضای گروهک‌های مسلح کردی یک بحران انسانی و حقوق بشری است. این پدیده نتیجه فشارهای سیستماتیک، استثمار و خشونت ساختاری است، نه صرفاً تصمیم فردی!

سرویس سیاست مشرق- برخی گزارش‌ها از دورن کمپ‌های تروریستی وابسته به گروهک‌های تجزیه‌طلب حکایت از آن دارد که مسئله خودکشی در میان اعضای احزاب کردی ضدانقلاب به طرز قابل توجهی افزایشی شده است.

بر اساس اخبار اغلب این افراد، نوجوانان و جوانان فریب‌خورده یا زنانی هستند که در شرایط خشونت‌آمیز و استثماری قرار گرفته‌اند و راهی جز پایان دادن به زندگی خود نمی‌یابند.

دیدبان حقوق بشر کردستان ایران طی سال‌های گذشته گزارش‌های متعددی درباره این پدیده منتشر کرده است، این گزارش‌ها نشان می‌دهد که خودکشی در این گروه‌ها صرفاً اقدامی فردی نیست، بلکه پیامدی ساختاری و نتیجه فشارهای روانی، اجتماعی و فیزیکی شدید است.

مطالعات بین‌المللی نیز نشان می‌دهد که زندگی در محیط‌های مسلحانه و کاونی‌های تروریستی فشار روانی شدیدی ایجاد می‌کند، بر این اساس افزایش خودکشی زنان در گروهک‌های کردی قابل تحلیل است، در میان آکسیون‌های این گروهک شست‌وشوی مغزی، محدودیت‌های فردی و خشونت ساختاری، نرخ خودکشی را چندین برابر کرده است.

یک منبع آگاه درباره بحران خودکشی در میان گروهک‌های تروریستی می‌گوید که موارد متعددی از خودکشی در میان اعضای پ. ک.ک و پژاک ثبت شده است. بسیاری از این قربانیان، زنان جوانی بودند که مورد آزار جنسی قرار گرفتند. همچنین در گروهک دموکرات و کومله، نوجوانانی که با فریب وارد کمپ‌ها شدند، به دلیل فشار روحی و نبود امکان فرار، خودکشی کردند.

همچنین برخی از اعضا پس از بازگشت به ایران، به دلیل آسیب‌های روانی شدید، در سال‌های بعد دست به خودکشی زدند.

تحلیل گزارش‌ها و مصاحبه‌های میدانی نشان می‌دهد که عوامل زیر بیشترین نقش را در این خودکشی‌ها به ویژه در میان زنان و نوجوانان دارند:

۱- خشونت جنسی و جنسیتی: زنان اغلب قربانی تجاوز و سوءاستفاده فرماندهان می‌شوند. فشار ناشی از این خشونت‌ها بسیاری را به نقطه خودکشی می‌رساند.

۲- فقدان آزادی خروج: اعضا در صورت درخواست جدایی، تهدید یا زندانی می‌شوند. برخی حتی در معرض قتل قرار می‌گیرند. این محدودیت، احساس بن‌بست و ناامیدی ایجاد می‌کند.

۳- شرایط سخت جسمی و محیطی: زندگی در کوهستان، محرومیت از غذا و دارو، سرما و بیماری‌های پوستی فشار روانی و جسمی سنگینی تحمیل می‌کند.

۴- شست‌وشوی مغزی و فشار ایدئولوژیک: آموزش‌های ایدئولوژیک مداوم باعث سرکوب فردیت می‌شود. این فشارها خطر خودکشی را افزایش می‌دهد.

۵- انزوای اجتماعی: قطع ارتباط با خانواده و جهان بیرون باعث احساس تنهایی و بی‌معنایی می‌شود. این احساس یکی از محرک‌های اصلی خودکشی است.

درباره خودکشی میان کادرهای تروریستی کردی نمونه‌های مستندی نیز وجود دارد، از جمله زن جوانی از مریوان پس از ماه‌ها تحمل آزار در کمپ پژاک، با شلیک به خود پایان داد. نوجوانی ۱۷ ساله در کمپ کومله پس از ناکامی در فرار، خود را حلق‌آویز کرد. در آخرین نمونه نیز یکی از اعضای پاک پس از بازگشت به ایران و مواجهه با افسردگی شدید، چند ماه بعد خودکشی کرد.

بر اساس کنوانسیون حقوق کودک، استفاده از کودکان در مخاصمات مسلحانه ممنوع است. کودکانی که وارد این احزاب تروریستی می‌شوند، در معرض شدیدترین آسیب‌های روانی قرار دارند و گاه این فشارها به خودکشی می‌انجامد. قابل توجه آن‌که اقلیم کردستان عراق، محل استقرار کمپ‌ها، مسئول نظارت بر این گروه‌ها است. همچنین کشورهای غربی که به صورت مستقیم یا غیرمستقیم از این گروه‌ها حمایت می‌کنند، باید پاسخگو باشند.

تحلیل روان‌شناختی و اجتماعی اغلب اعضای این گروهک‌هاخصوصاً کودکان و زنان، با افسردگی مزمن، اضطراب و PTSD مواجه هستند. این اختلالات بدون درمان، احتمال اقدام به خودکشی را به شدت افزایش می‌دهد. خودکشی در گروه‌های مسلح کردی محصول یک سیستم خشونت‌زا است. این پدیده با خودکشی‌های معمول اجتماعی (ناشی از مشکلات اقتصادی یا خانوادگی) تفاوت ماهوی دارد.

خودکشی در میان اعضای گروهک‌های مسلح کردی یک بحران انسانی و حقوق بشری است. این پدیده نتیجه فشارهای سیستماتیک، استثمار و خشونت ساختاری است، نه صرفاً تصمیم فردی!